ناصر خسرو می گفت :
اگر باور ناصر خسرو را بپذیریم که ظاهرا پذیرفتنی است ، انسان نهال خداست . نهالی که از خزانه ملکوت برداشته و در خاک زمین کاشته شده است تا دوران حیات عاریه خود را در خاک بگذراند و دوباره به اصل و مقر خویش باز گردد.
نهال انسان همچون درختان خاک ، بهار و زمستانی دارد و پژمردگی و طراوتی . گاهی در زمهریر زمستان ، بی برگ و بر می شود .و گاه در نفس باد بهاری جانی تازه می یابد ، شکوفه می دهد و بوستان را با گلخند آسمانی خود می آراید .
پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله می فرمایند :
در طول زندگی شما نسیم های الهی می وزد ، به هوش باشید و خور درا در مسیر آن قرار دهید .
گفت پیغمبر به اصحاب کبار
رمضان ماهی است که روزهای آن سر آمد روزهای سال و شبهای آن بهترین شبهاست. چه گاهی خوشتر از رمضان با شب قدرش که خدای کریم بر میهمانان خود مهربانی و آمرزش شاباش می کند. و تن و روح آنان را از زمزم لطف و عنایت خویش سیراب می کند و چه زمانی بهتر از رمضان برای وزش آن نسیم الهی که در آن علی علیه السلام مولای عارفان و مظهر شکوفایی انسان ، سر خ روی و سر بلند به دیدار دوست شتافت و از معبد تنگ خاک تا فراخنای رحمت الهی پر کشید ؟