ناصر خسرو می گفت :

 "خلق جهان جملگی نهال خدایند "

اگر باور ناصر خسرو را بپذیریم که ظاهرا پذیرفتنی است ، انسان نهال خداست . نهالی که از خزانه ملکوت برداشته و در خاک زمین کاشته شده است تا دوران حیات عاریه خود را در خاک بگذراند و دوباره به اصل و مقر خویش باز گردد.

نهال انسان همچون درختان خاک ، بهار و زمستانی دارد و پژمردگی و طراوتی . گاهی در زمهریر زمستان ، بی برگ و بر می شود .و گاه در نفس باد بهاری جانی تازه می یابد ، شکوفه می دهد و بوستان را با گلخند آسمانی خود می آراید .

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله می فرمایند :

 " ان فی ایام دهرکم نفحات الا فتعرضوا لها "

در طول زندگی شما  نسیم های الهی می وزد ، به هوش باشید و خور درا در مسیر آن قرار دهید .

 وملای روم با اشاره به حدیثی دیگرا از پیامبر صلی الله علیه و آله می گوید :

گفت پیغمبر به اصحاب کبار

 تن مپوشانید از باد بهار

 آنچه با جان درختان می کند

 با تن و جان شما آن می کند

 و رمضان ، اردی بهشت انسان ها و بهار قرآن است ،  بهاری که سالی یک بار میهمان درخت تن آدمیان است و آدمی را به میهمانی بهشت و به میهمانی خدای بهشت  آذین می برد.

 براستی چه زمانی شایسته تر از رمضان برای وزش آن نسیم جان بخش و روح افزایی که به آدم خاکی روح و جان می بخشد و به او طراوت و شکفتن ارزانی می کند.

رمضان ماهی است که روزهای آن سر آمد روزهای سال و شبهای آن بهترین شبهاست. چه گاهی خوشتر از رمضان با شب قدرش که خدای کریم بر میهمانان خود مهربانی و آمرزش شاباش می کند. و تن و روح آنان را از زمزم لطف و عنایت  خویش سیراب می کند و چه زمانی بهتر از رمضان برای وزش آن نسیم الهی  که در آن علی علیه السلام  مولای عارفان و مظهر شکوفایی انسان ، سر خ روی و سر بلند به دیدار دوست شتافت و از معبد تنگ خاک تا فراخنای رحمت الهی پر کشید ؟

انسان درخت خداست و رمضان بهار زندگی . خوشا درختی که در مسیر نسیم بهاری قرار می گیرد  و خوشا رمضانی که برای شاخسار من بهار آفرین است.